یوسف کنعان من کنعان شعرم پیر شد                      باز آی از مصر باور کن که دیگر دیر شد

درد هجرت چشم یعقوب دلم را کور کرد                 پس تو پیراهن بیاور ناله ام شبگیر شد

ای که چون موسی عصایت را به دلها می زنی         مردم از غم ،این عصا در قلب من چون پیر شد

فصل غم اندوه بی پایان خزان بی بهار                   شعله زد بر خاک خاک سرزمینم قیر شد

آسمان سینه ام ابری است ای باران ببار                 پس نباریدی دلم چون سوره تکویر شد

ماه پاک شام تنهایی قلب خسته ام                         شان تو در عرش و فرش آیه تطهیر شد