شعري بسيار زيبا درباره زن، تقديم به تمام زنان با حياي ايران زمين

اي زن تو که بانويي چو زهرا داري/ گنج شرف و گوهر تقوا داري

حيف است اسير خود نمايي باشي/ آزاد به شيوه اي کذايي باشي

با زلف شلال به خيابان رفتن/يعني که به سوي دام شيطان رفتن

حيف است که از بلهوسان باشي تو / رقاصه به آهنگ کسان باشي تو

زن نيست عروسکي که کوکش بکنند/رقاصه به هر سبک و سلو کش بکنند

افسوس اگر که سست ايمان باشي/بازيچه ي نقشه هاي شيطان باشي

مگذار حجاب را بگيرند از تو / اين گوهر ناب را بگيرند از تو

حيف است به نيش خنده اي خام شوي/ زنجير طلا ببيني و رام شوي

با عشوه دل کسي ملرزان اي زن/ پايي ز ره خدا ملغزان اي زن

زنهار که زن ماکت آرايش نيست/ جز مايه افتخار و آسايش نيست

مگذار که هرزه ها نگاهت بينند / در سايه چشمهاي تو بنشينند

مگذار که بر خط لبت راه روند / گستاخ شوند و تا خود ماه روند

اي هر چه جواهرست در پايت پست/مانند جواهري مشو آلت دست

اي زن تو اساس آفرينش هستي/همواره کلاس آفرينش هستي

حيف است کلاس خويش پايين بردن/ با سکه کم عيار، قيمت خوردن

حيف است که خود بشکني و خوار شوي/بازيچه ي اهل کوي و بازار شوي

تو آينه اي و تيرگي حقت نيست/ اي غيرت محض بي رگي حقت نيست

زن، زندگي است زندگي ميداني؟/ پايبند به اين اصل مهم مي ماني؟

بايد که تو را مقام والا باشد / حيف است تو را بهاي کالا باشد

گل را به جمال و رنگ و بو بشناسند/ زن را به وقار و آبرو بشناسند

اي دختر امروز، زن فردا باش/ آرام دل فاطمه ي زهرا باش

تفسير مقام مادري آسان نيست/ تفسير شو، اين شکوه، بي پايان نيست

بايد که همه به اين حقيقت برسند/زن، ملعبه ي دست هوسبازان نيست

مگذار که دکمه ي حيا باز شود / دلبستگي کذايي آغاز شود

مگذار که دامن شرف آب رود / کوتاه چنان شود که از تاب رود

زن صيد فتاده در دل صحرا نيست/ زن لقمه نرم و چرب کرکسها نيست

مگذار از دين و دلت ره بزنند/ خود باخته را به به و چهچه بزنند

بگذار گرسنگان شهوت يک عمر/ برسفره ي حسرت تو، له له بزنند

مگذار کلاغان، طمع دانه کنند/در زلف پريشان شده ات لانه کنند

زنهار که زن چراغ چشمک زن نيست/ با دست اشاره ي کسي روشن نيست

زن را نسزد که هر کجايي بشود/ سرگشته ي بزم دلربايي بشود

زن را آن هم اگر زن مسلمان باشد/ بايد که نماد پارسايي بشود

زن نيست مجسمه که در يک ميدان/ در منظر خلق رونمايي بشود

اي زن تو به قدر خويش واقف هستي/در رمز و رموزعشق،کاشف هستي

حيف است که دست کم بگيري خود را / در مرتبه ي خود نپذيري خود را

حيف است بت عشوه پراني باشي/در تير رس چشم چشراني باشي

حيف است که هويت تو مات شود/شطرنجي فن عده اي لات شود

حيف است که عشق را به بازي گيرند/ از دست تو تاج سرفرازي گيرند

مگذار عقايد تو پامال شود / پامال فزونخواهي آمال شود

آنانکه زمين چمن اميالند / در رهگذر آدميان پامالند

در دامن خود مرد بپرور اي زن/ صد ها دل پر درد بپرور اي زن

آن مرد که او مرد ولايت باشد/ آن دل که در او درد ولايت باشد

مگذار که عصمتت به تاراج رود/ از فرق شرف ستاره تاج رود

خوش گفت به وصف تو امام شهدا / ((از دامن زن، مرد به معراج رود))